İş ve yönetim alanı içerisinde özellikle de yönetici-çalışan ekseninde yönetici davranışları çok defa eleştirilir. Ancak birey kendi bu sorumluluğu üstlendiğinde, yani kendisi bu defa yönetim nöbeti üstlendiğinde, aynı tutum ve davranışları kendisi de sergiliyorsa, burada bir öz değerlendirmeye ihtiyaç söz konusu değil midir?
Bu bakımdan, yol üzerinde gerçekleşen öğrenmeler gerçek manada değer oluşturma bakımından oldukça etkili.
Bununla beraber, yönetici davranışlarında karşılaşılan eleştirel durumları tecrübeye dönüştürmek suretiyle, yani böyle olmasa daha iyi diye edindiğimiz çıkarımları; kendimiz bu manada sorumluluk sahibi olduğumuzda istendik davranış olarak dönüştürebilirsek bunun getirisi elbette daha etkili bir liderlik olarak görülecek.
Konuyu anlaşılır kılmak için bir örnekle biraz açalım. Mesela, bir dönem beraber çalıştığınız bir yöneticiniz; siz bir konuyu görüşmek için kapısını çaldığınız ve yanına gittiğinizde, uzunca bir süre sizinle hiç ilgilenmeden yanındaki diğer kişilerle görüşmeyi sürdürüyor, hatta göz teması dahi sağlamıyor. Bu davranışı sürekli olarak da tekrar ediyor.
Şimdi bu durumdan yola çıkarak, değinmekte olduğumuz konuya ilişkin bir değerlendirme yapacak olur isek; biz yönetim rolü ile buluştuğumuzda kapımızı çalan ve herhangi bir hususu görüşmek üzere yanımıza gelen, bir ekip arkadaşımızı hiç bekletmeden kendisiyle ilgilenmek, benim için varsın hem de değerlisini hissettirmek ve uygun bir sürede cevaplamak bizim önceliğimiz arasında olacak.
İşte bu şekilde sergileyeceğimiz tutum ve davranışlar, bu özenli duruşumuz bize önemli ölçüde avantaj sağlayacak. Çalışma arkadaşlarımızla olan bağ böylelikle güçlenecek ve insan ilişkileri açısından beklenen kalite çerçevemiz çok yükseltecek.
Özetle, bizim sahip olacağımız sosyal öğrenme kapısı daima açık tutulup, her durum iyi değerlendirildiğinde ve konulara olabildiğince yapıcı olarak yaklaşıldığında, eleştirdiğimiz veya şöyle olsa daha iyi olur dediğimiz tutum ve davranışlarda dahi, mutlaka değer oluşturacak bir açı yakalanabilecektir.
Paylaşmak sevgidir, berekettir.